Historia zboru

Zamieszkało tam kilku pracowników Stowarzyszenia, którzy w większości również należeli do Kościoła Zielonoświątkowego. Budynek ten stał się miejscem kontaktowym miejscowych wierzących, którzy tu się poznali i doszli do jednomyślnego przekonania chcemy zboru w KamiennejGórze!. Dnia 31.10.1988 (notabene w Święto Reformacji!) odbyło się tam spotkanie założycielskie: Samodzielnej Placówki Kościoła Zielonoświątkowego w Kamiennej Górze. Spotkaniu przewodniczył Janusz Madej (współzałożyciel ChSM), a na kierownika Placówki jednomyślnie wybrano Jacka Zatykę wówczas studenta historii, który przedstawił świadectwo wyraźnego Bożego prowadzenia do Kamiennej Góry. Założycieli było piętnastu, a obecni także byli bracia pastorzy z okolicy: Zdzisław Gąsiorowski, Stefan Kuśnierz i Marek Tomczyński. Ponieważ ówczesny Statut Kościoła nie przewidywał Samodzielnych Placówek formalnie funkcjonowaliśmy jako placówka zboru lwóweckiego. Jednak praca nasza od początku była w pełni samodzielna i dokładnie rok później 31.10.1989 roku (ponownie Święto Reformacji! czyżby jakiś znak???) oficjalnie zarejestrowano zbór w Kamiennej Górze.

Miejscem naszych pierwszych spotkań i nabożeństw było pomieszczenie w suterenie budynku adoptowane z garażu. Nie były to luksusy, siedzieliśmy w 20 m kw. na skrzynkach przykrytych kocami i paru krzesłach. Byliśmy jednak szczęśliwi i pełni radości widząc Boże działanie wśród nas. Trwał nieustanny łańcuch postów i modlitw, a Bóg zaczął zbawiać kolejne osoby. Po paru miesiącach przenieśliśmy się na parter (3 m wyżej!) do sporo większego pokoju. Równocześnie trwały starania o uzyskanie od miasta budynku dla zboru. Bóg przychylnie usposobił ówczesne władze i 21.07.1989 r. przydzielono nam całą kamienicę w centrum miasta przy Al. Wojska Polskiego 52. Zwolniono nas z czynszu na poczet remontu, w sumie na 7 następnych lat. Dla nas był to cud – właśnie zaczynał się kapitalizm, czas przetargów i walki o lokale.

Planowaliśmy gruntowny remont całej kamienicy. Jednak ponieważ na parterze pozostawiono dotychczasowego użytkownika – kawiarnię, remont stał się niemożliwy. Stało się dla nas jasne, że to pomieszczenie tymczasowe i Pan Kościoła ma dla nas cos lepszego. Od lutego 1990 r. nabożeństwa i wszelkie inne spotkania odbywały się właśnie tam.

Z historią zboru „Jeruzalem” wiąże się też historia grupy wierzących, którzy na przełomie lat 80-tych i 90-tych przeżyli nawrócenie w katolickiej wspólnocie „Odnowa w Duchu Świętym”. Pierwsze kilka lat wspólnoty to czas dynamicznej posługi i wzrostu w ramach kościoła rzymskokatolickiego. Następnie pojedyncze osoby pod wpływem lektury Pisma Świętego, szukając ewangelicznych wzorców, przyłączały się do zboru. W końcu około połowa wspólnoty rozpoczęła samodzielne funkcjonowanie, rejestrując 10 listopada 1992 r. zbór pod nazwą Kościół Jezusa Chrystusa w Kamiennej Górze. Na jego czele stanął Roman Wnuk.

Zbór ten mocno oparł się na grupach domowych, a publiczne nabożeństwa odbywały się najpierw w byłej siedzibie PZPR! (obecnie Starostwo Powiatowe,) a potem w salce Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Kontakty między obiema naszymi wspólnotami były początkowo trudne, nacechowane nieufnością. Jednak rok po roku atmosfera i relacje stawały się lepsze.

W końcu dostrzegając wiele więcej korzyści ze wspólnoty niż odrębności, 9 lipca 1997 r. Kościół Jezusa Chrystusa połączył się ze zborem „Jeruzalem”, tracąc odrębność wyznaniową. Było to jedno z najważniejszych i brzemiennych w wielu błogosławieństwach wydarzeń w naszej historii. Wzmocniło nas to wewnętrznie i choć proces integracji zajął trochę czasu i wysiłku, nasze świadectwo jest jednoznaczne: warto było!

Pierwsze nabożeństwo w nowej siedzibie przy Wałbrzyskiej 15 odbyło się w październiku 1998 r. Było to w pierwszym wyremontowanym pomieszczeniu, tzw. małej sali. Od tamtej pory, kolejno etapami, na miarę naszych możliwości remontujemy i używamy kolejne pomieszczenia. Po kilku latach przygotowaliśmy większe pomieszczenie na nabożeństwa (tzw. duża sala) i w kwietniu 2005 roku rozpoczęliśmy jej użytkowanie. Zbór wzrósł w tym czasie, rozwinęły się szczególnie służby dobroczynne skierowane do osób z zewnątrz. W małej sali w soboty wydawaliśmy posiłki dzieciom i dorosłym z uboższych środowisk. Przez kilka lat funkcjonowała noclegownia dla bezdomnych, w pomieszczeniach po noclegowni przez kilka lat mieszkały rodziny w trudnej sytuacji życiowej. Historia zboru jest otwarta, jej ciąg dalszy będzie dalej pisany...